کشف مولکول های سازنده حیات در مرکز کهکشان راه شیری - وبلاگ حسامم

به گزارش وبلاگ حسامم، یک دستاورد نو علمی می گوید قلب کهکشان راه شیری ظاهراً کانونی برای مولکول هایی است که با هم ترکیب می شوند و RNA را تشکیل می دهند. این آنالیز نو از ابر های ضخیم و مولکولی که مرکز کهکشانی را پوشانده اند، وجود طیف وسیعی از نیتریل ها را نشان داده است. نیترال ها، مولکول های آلی هستند که بلوک های سازنده مولکول های ضروری برای حیات را تشکیل می دهند.

به گزارش وبلاگ حسامم، دانشمندان معتقدند افزایش مولکول های پری بیوتیک (مولکول های دخیل در پیدایش حیات) شناسایی شده در مرکز کهکشانی، به ویژه مولکول های مرتبط با RNA، پیامد هایی برای درک ما از چگونگی پیدایش حیات در کیهان و البته در روی زمین دارد. ویکتور ریویلا، اختر زیست شناس شورای ملی تحقیقات اسپانیا و موسسه ملی فناوری هوافضای اسپانیا شرح داد: در این دستاورد ما نشان می دهیم که شیمی که در محیط بین ستاره ای اتفاق می افتد، قادر است به طور موثری نیتریل های متعددی را تشکیل دهد که پیش ساز های مولکولی RNA هستند.

چگونگی پیدایش حیات بر روی زمین رازی است که دانشمندان به شدت مشتاق رسیدن به آن هستند. این اطلاعات سرنخ های مهمی برای کشف سیارات فراخورشیدی به دست می دهد که احتمالاً حیات را در خود جای داده اند. به احتمال زیاد هرگز شواهد مستقیمی در این خصوص از زمین به دست نمی آوریم، اما می توانیم سرنخ های بیشتر و بهتری را از جا های دیگر جمع آوری کنیم تا بفهمیم چگونه این فرآیند اتفاق افتاده است. یکی از سوالات مطرح شده به وسیله این فرضیه در خصوص منبع مولکول های پری بیوتیک RNA مانند نیتریل ها است. آیا آن ها از ابتدا روی زمین بودند یا اینکه از فضا با شهاب سنگ ها و سیارک ها آورده شده اند؟

ما می دانیم که منظومه شمسی داخلی، از جمله زمین، در اوایل تاریخ خود در معرض یک دوره بمباران شدید سیارک ها بوده است. ما بعلاوه مولکول های پری بیوتیکی را بر روی شهاب ها، دنباله دار ها و سیارک هایی که در اطراف منظومه شمسی معلق هستند، پیدا نموده ایم. اما شهاب ها، دنباله دار ها و سیارک ها آن ها را از کجا آورده اند؟ دانشمندان می گویند احتمالا از همان ابر هایی که سیارک ها و ستاره ها از آن تشکیل شده اند. هنگامی که یک ستاره از قسمتی از این ابر ها تشکیل می گردد، به جامانده ابر به شکل دهی چیز های دیگری مانند سیارات، دنباله دارها، سیارک ها، سیارات کوتوله و ... در یک منظومه سیاره ای ادامه می دهد.

دانشمندان می گویند ابری که منظومه شمسی را به وجود آورد مدت هاست که از بین رفته است، اما مرکز کهکشان هنوز پر از ابر های مولکولی است. دانشمندان در این منطقه که منطقه مولکولی مرکزی نامیده می گردد، تعداد قابل توجهی از مولکول های پری بیوتیک را پیدا نموده اند. در این منطقه یک ابر خاص به نام G+0.693-0.027 بسیار حائز اهمیت است. هنوز هیچ مدرکی دال بر تشکیل ستاره در آنجا وجود ندارد، اما دانشمندان بر این باورند که ستاره یا ستاره هایی در آینده در آنجا شکل خواهند گرفت.

ریویلا گفت: محتوای شیمیایی G+0.693-0.027 شبیه به سایر منطقه ها ستاره زایی در کهکشان ما و بعلاوه اجسام منظومه شمسی مانند دنباله دار ها است. این بدان معناست که مطالعه آن می تواند بینش مهمی در خصوص مواد شیمیایی موجود در سحابی که منظومه سیاره ای ما را ایجاد می نمایند، به ما بدهد. محققان از دو تلسکوپ برای مطالعه طیف نوری که از این ابر می آید استفاده کردند. هنگامی که عناصر یا مولکول های خاصی نور را جذب می نمایند و دوباره ساطع می نمایند، می تواند در طیف به صورت یک خط تیره تر یا روشن تر دیده گردد. تفسیر این خطوط جذب و انتشار می تواند سخت باشد، اما می توان از آن برای شناسایی مولکول های موجود نیز استفاده کرد، زیرا هر کدام دارای امضای طیفی خاص خود هستند.

ریویلا و همکارانش با مطالعه و تجزیه و تحلیل دقیق ویژگی های انتشار از G+0.693-0.027 طیفی از نیتریل ها از جمله اسید سیانیک، سیانوآلن، پروپارگیل سیانید و سیانوپروپین را شناسایی کردند. مشاهدات قبلی نیز وجود سیانوفرمالدئید و گلیکولونیتریل را تأیید نموده بود. این نشان می دهد که نیتریل ها از فراوان ترین عناصر شیمیایی در کهکشان راه شیری هستند و اساسی ترین بلوک های سازنده RNA را می توان در ابر هایی یافت که ستارگان و سیارات را به جهان می آورند.

با این همه، دانشمندان می گویند هنوز مولکول های کلیدی گم شده ای وجود دارند که به سختی می توان آن ها را شناسایی کرد. به عنوان مثال، ما می دانیم که منشاء حیات روی زمین احتمالاً به مولکول های دیگری مانند لیپید ها نیز احتیاج دارد که مسئول تشکیل اولین سلول ها هستند؛ بنابراین دانشمندان هنوز معما های بی پاسخ زیادی برای درک فرآیند شکل گیری حیات در پیش رو دارند. درک اینکه چگونه لیپید ها می توانند از پیش ساز های ساده تر موجود در محیط بین ستاره ای تشکیل شوند، یکی از این معماهاست. این تحقیق در مجله Frontiers in Astronomy and Space Sciences منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-وبلاگ حسامم