توانایی حیرت انگیز انسان اولیه ، آنچه نیم میلیون سال پیش کشف کردند! - وبلاگ حسامم

به گزارش وبلاگ حسامم، زومیت نوشت: این امکان وجود دارد که انسان های باستانی در زمانی نزدیک به نیم میلیون سال پیش، نحوه عبور از دریاها و گذار به سوی سرزمین های نو را کشف نموده باشند.

براساس تحلیل جدیدی که روی خطوط سواحل مربوط به دوره پلیستوسن میانه اجرا شده است، هیچ راه دیگری وجود نداشته که انسان تبارهای کهن آن عصر توانسته باشند ازطریق آن به مکانی برسند که امروزه به نام جزایر دریای اژه می شناسیم. لازم به ذکر است باستان شناسان مصنوعاتی باستانی را در این جزایر پیدا نموده اند که با ظهور نخستین انسان های خردمند شناخته شده ارتباط دارند.

بیشتر بخوانید:

• گربه ها شما را این شکلی می بینند / عکس

یافته های اخیر نشان می دهد که انسان های کهن باید راهی را برای عبور از آب های بزرگ و رسیدن به این جزایر پیدا نموده باشند. درواقع، اگر اتکا به پل های زمینی برای مهاجرت انسان ضروری نبوده باشد، می توانیم استدلال کنیم که نحوه گذار انسان های کهن به جزایر اژه احتمالاً پیامدها و تأثیراتی روی چگونگی توسعه نیاکان ما و انسان های امروزی در سراسر دنیا گذاشته است.

پاسخ به این پرسش که انسان ها از چه زمانی دریانوردی را شروع کردند؟، سخت است. قایق ها در طول تاریخ معمولاً از چوب ساخته می شده اند. چوب ماده ای نیست که غالباً بتواند دربرابر آسیب های حاصل از گذشت زمان مصون باقی بماند. درواقع، باید تاکید کنیم که دوام آوردن چوب حتی برای بازه های چندده هزار سال هم ناممکن می کند؛ چه رسد به صدهاهزار سال. با کنارهم گذاشتن گزاره های مذکور می توان نتیجه گرفت که عملاً امیدی برای شناسایی یا کشف نخستین قایق های ساخته شده به دست بشر با قابلیت گذر از اقیانوس وجود ندارد.

درحال حاضر، به جای بقایای قایق های چوبی از دوران های کهن بقایا و سوابق ارزشمندی از مصنوعات و استخوان های بازمانده از آن دوران را دراختیار داریم. از میان این بقایا می توان به ابزارهای سنگی مقاوم دربرابر پدیده هایی همانند پوسیدگی به عنوان نمونه ای مهم اشاره نمود. این ها به منزله ابزارهای تجزیه وتحلیلی هستند که امکان بازسازی چگونگی تغییر و تحولات دنیا را طی هزاران سال یا بیشتر برای ما فراهم می نمایند. گروهی از محققان به رهبری جورج فرنتینوس، زمین شناس دانشگاه پاتراس در یونان، توانسته اند تحلیل جدیدی را با اتکا بر همین بقایای کهن انجام دهند.

جزایر دریای اژه امروزه جزو زیباترین مکان های دنیا به شمار می روند. این جزایر از صدها جزیره کوچک تشکیل و به شکل مجمع الجزایری در دریای اژه بین ترکیه و یونان و کرت پراکنده شده اند. شاید در خبرها و بعضی گزارش ها، نام این جزایر هنگام اشاره به بعضی اختلافات سیاسی میان یونان و ترکیه بر سر تعدادی از این جزایر به گوشتان خورده باشد. این جزایر برای مدت های بسیار طولانی مسکونی بوده اند و قدمت آثار شناسایی شده در آن ها به طوربالقوه به 476 هزار سال پیش می رسد.

علاوه براین، ابزارهای باستانی یافت شده در لسبوس و میلوس و ناکسوس را با سبک آشئولی مرتبط می دانند و برآورد می شود که این ابزارها حدود 1/76 میلیون سال پیش ساخته شده باشند. این سبک و بازه زمانی نیز به نوبه خود با انسان راست قامت در سراسر آفریقا و آسیا مرتبط پنداشته می شود. چندین ابزار از این دست در ترکیه و یونان و کرت پیدا شده است که قدمت آن ها به 1.2 میلیون سال پیش باز می شود. ازاین رو، پدیدارشدن آن ها در مجمع الجزایر مجاور تا حدودی منطقی است.

مطالعات قبلی نشان می داد که انسان های باستانی در عصر یخ بندان با پای پیاده به این جزایر می رفته اند. هنگامی که دنیا در مقیاسی به عظمت عصر یخ بندان یخ می زند، سطح دریاها پایین می آید و انسان ها می توانند گذرگاه هایی را ایجاد نمایند. این گذرگاه ها با اینکه در دوران عصر یخ بندان کارایی خودشان را حفظ می نمایند، در زمان های معتدل تر به زیر آب می روند.

نقشه جزایر بازسازی شده دریای اژه توده های خشکی را در سطوح مختلف دریا نشان می دهد.

فرنتینوس و همکارانش برای پی بردن به امکان عملی سناریو یادشده، جغرافیای منطقه را بازسازی کردند. بازسازی خط ساحلی اطراف جزایر دریای اژه که قدمت آن به 450 هزار سال پیش بازمی شود، نیز بخشی از این روند پژوهشی محسوب می شد. آنان برای این کار از دلتاهای رودخانه های کهن استفاده کردند. ازنظر علمی و فنی، این امکان وجود دارد که از دلتاهای یادشده برای استنباط سطح دریا و نرخ فرونشست ناشی از فعالیت های زمین ساختی استفاده کنیم.

آنان درادامه دریافتند که بازسازی های قبلی نادرست بوده اند. نکته مهم یافته های آنان این بود که سطح دریای اژه در پایین ترین نقطه خودش در 450 هزار سال گذشته، تقریباً 225 متر کمتر از سطح امروزی بوده است. به تعبیر دیگر، درحالی که بعضی از جزایر دریای اژه در زمان پایین تربودن سطح دریاها در بازه هایی از 450 هزار سال گذشته به همدیگر متصل بوده اند، این جزایر به طورپیوسته از توده های خشکی اطراف یا همان خشکی های اصلی تر پیرامونشان، کاملاً جدا مانده بودند.

به عنوان تصویر بهتر، باید اشاره کنیم که حتی در پایین ترین نقطه سطح دریا در تمام این 450 هزار سال نیز، هنوز چندین کیلومتر آب آزاد میان خشکی های اصلی با نزدیک ترین جزایر دریای اژه وجود داشته است؛ یعنی در برترین حالت هم، گروه های انسانی برای رسیدن به این جزایر از طریق هایی احتیاج داشته اند و چنین کاری با اتکا بر صرف عوامل طبیعی میسر نبوده است.

ناگفته نماند محققان در مقاله خودشان، با اشاره به شواهد و مستندات دیگر اشاره می نمایند که این احتمالاً اولین گذرگاه دریایی نبوده است. برای یادآوری، باید گفت که بنابر تصور دانشمندان، گروهی از انسان های کهن در زمانی بین 700 هزار تا 1 میلیون سال ازطریق دریا میان اندونزی و فیلیپین سفر می نموده اند.

این گذرگاه های ترکیبی نشان می دهد که سفر دریایی نه لزوماً به واسطه انسان های خردمند، بلکه مهارتی بوده است که اجداد و خویشاوندان قدیمی تر بشر به وجود آورده اند. علاوه براین، بنابر شرح محققان در مقاله ، باتوجه به اینکه انسان های باستانی می توانستند از دریای اژه عبور نمایند، می توان نتیجه گرفت که آنان توانایی عبور از تنگه جبل الطارق را نیز داشته اند.

آنچه گفته شد، به ما امکان می دهد تا دیدگاه عمومی پذیرفته شده درباره ساکن شدن انسان ها (برای نخستین بار طی تاریخ زمین) در جنوب غربی اروپا ازطریق شبه جزیره سینا و مسکونی شدن دشت های شام از طریق انسان ازطریق منطقه ساحلی آناتولی و پل زمینی بُسفر در اواسط و اواخر پلیستوسن میانه تجدیدنظر کنیم. باور و اجماع رایجی در این زمینه وجود دارد که گویا توانایی های شناختی عبور از دریا به انسان های مدرن (ازنظر آناتومی) محدود می شود؛ درحالی که لزوماً چنین نبوده است.

5858