پرونده دردناک یک قتل در کوهدشت و آوارگی خانواده مقتول - وبلاگ حسامم

به گزارش وبلاگ حسامم، روز ها برایشان به شماره افتاده. دست شان از همه جا کوتاه شده و فقط به معجزه چشم دوخته اند. شاید کسی پیدا گردد و فرزندشان را از قصاص نجات دهد. مهلت زیادی ندارند، اگر رخت عزای حامد را به تن نمایند، غم از دست دادن او هم باری می گردد روی همه فلاکت هایشان. خودشان می گویند دیگر چیزی برایشان باقی نمانده، همه مال و اموالشان به دنبال آن حادثه از دست رفت و حالا سرنوشت فرزند خانواده هم به طناب دار گره خورده. همین هم شده تا این خانواده امیدشان به دست خیران باشد. آدم ها و گروه هایی که با ورود به این پرونده آن را به صلح و سازش می رسانند .

به گزارش شهروند، خانواده سه سال است آواره شده. درست از فردای همان روزی که حامد با اسلحه شکاری مرتکب قتل شد. قتل در میان طوایف زاگرس نشین یعنی شروع دردسر عظیم و شروع درگیری های دنباله دار. خانواده امیان هم برای اینکه خون بیشتری ریخته نشود، از کوهدشت به بهبهان مهاجرت کردند. پسر خانواده به جرم قتل عمد به زندان افتاد. اما آن حادثه کل خانواده را درگیر کرد. زندگی شان را به هم ریخت. قوام پسر کوچک خانواده از دانشگاه اخراج شد، همه مال و اموال شان هم از بین رفت و حالا تا چند هفته دیگر هم قرار است حکم قصاص اجرا شود. مادر می گوید اگر نتوانیم ازآن ها رضایت بگیریم و پسرم را اعدام نمایند، من هم از غصه دق می کنم .

دومین روز فروردین ماه سال 96 بود که دو برادر حامد و قوام به شکار جوجه تیغی رفتند. امین هم طبق قرار آماده بود. درواقع حامد این طور وانمود می کرد که برای شکار دور هم جمع شده اند. اما در ذهنش چیز دیگری می گذشت. به نقشه ای فکر می کرد که برای قدیمی ترین دوستش کشیده بود. حامد وقتی به اندازه کافی از خانه دور شد، بی آنکه حرفی بزند، اسلحه شکاری را به طرف امین نشانه رفت. قوام تازه آنجا فهمید که ماجرا از چه قرار است: به ما چیزی نگفته بود. حامد عصبانی بود. با هم جرو بحث کردند، درگیر شدند ، اختلاف داشتند. همانجا حامد چهار گلوله به او شلیک کرد. امین به زمین افتاد و غرق خون شد . دیگر نفس نمی کشید، ماهم ترسیدیم و فرار کردیم. حامد به همین سادگی قدیمی ترین دوستش را به قتل رساند و قاتل شد. قوام دانشجوی مهندسی عمران دانشگاه چمران اهواز هم شریک جرمش بود.

چندماه بعد هر دو برادر دستگیر شدند. حامد بیست وپنج ساله درهمان بازپرسی های ابتدایی به جرمش اعتراف کرد. بعد هم پرونده به دادگاه رفت. قاضی به حامد حکم قصاص داد و قوام را هم به جرم مخفی کردن جنایت دو سالی روانه زندان کرد. اما در همین حین اتفاقات دیگری هم افتاد. مادر حامد همراه با دو پسر دیگرش مجبور شدند شبانه از کوهدشت خارج شوند. درست است که آن ها جرمی مرتکب نشده بودند، اما واقعیت زندگی در میان مناطق اقوام کهگیلویه و بویراحمد، چیز دیگری است. آنجا گاهی اختلافات کمتر از این هم باعث درگیری های دامنه دار و عظیمی شده است. آن طور که مادر حامد می گوید، آن ها فقط اسباب و وسایل ضروری شان را با خودشان به بهبهان بردند. باقی زندگی شان را همانجا جا گذاشتند: دو تکه فرش و تعدادی قابلمه و کمی سایل آشپزی. دیگر نمی توانستیم چیز دیگری را باخودمان ببریم. از ترس آبرو از آنجا فرار کردیم. پسرم آدم کشته بود. این زن مسن هیچ وقت آن شب را فراموش نمی کند. شبی که مخفیانه با یک وانت باری زندگی اش را رها کرد.

او می گوید: اگر آنجا می ماندم شاید درگیری ها بیشتر می شد حامد و قوام که زندانی شده بودند. چاره دیگری نداشتم. پسر من هم مقصر بود. آن ها هم فرزندشان را از دست داده بودند. حتی اگر او را ببخشند من نمی توانم کاری را که او با آبروی ما کرد، فراموش کنم. مدام می گوید پسرم اشتباه کرد، من هم اشتباه کردم، او نباید با تفنگ او را می زد، من هم باید او را بهتر تربیت می کردم. حالا اگر او را اعدام نمایند، جواب زنش را چه بدهم. تازه چندماهی از ازدواج شان می گذشت که حامد به زندان افتاد. من پس از مرگ همسرم همه سعی ام را کردم تا از پسرانم و خانواده محافظت کنم. اما اگر حامد قصاص شود، من از غصه می میرم و خانواده ازهم می پاشد .

زندگی در بهبهان برای خانواده امیان کار ساده ای نبود. آن ها کشاورز و باغدار بودند. اما دیگر زمینی نبود تا خرج زندگی شان نمایند. چند ماه بعد هم خبردار شدند که زمین و باغ و خانه شان در دهدشت از بین رفته است. آتش به جان باغ شان افتاد و همه درختانش از بین رفت. مادر حامد می گوید: آن باغ و زمین تنها درآمدمان بود. کاش پای حامد می شکست و آن روز برای شکار نمی رفت. همه زندگی ام از بین رفت.

چند ماه بعد از آن اتفاق خانواده امیان مجبور شدند بهبهان را هم ترک نمایند. آن ها دیگر پولی نداشتند. روستایی قالند شیخ در حوالی بهبهان، جایی است که الان این خانواده در آن زندگی می نمایند. قوام وقتی از زندان آزاد شد، دیگر درسش را ادامه نداد. مجبور شد دانشگاه را رها کند تا در خرج و مخارج زندگی یاری حال برادرهایش باشد: اینجا کار نیست. یا باید زمین و باغ داشته باشی یا باید منتظر باشی تا کسی تو را برای کارگری ببرد. او و برادرهایش کارگری می نمایند. روزی که کار باشد، پول هم هست. اما کار آن ها همیشگی نیست. قوام می گوید مادر و زن برادرهایش در خانه نان می پزند و با فروش آن شکم شان را به زور سیر می نمایند.

او می گوید: چون پول نداریم، هیچ کس هم برای رضایت واسطه نمی شود. همین چند روز پیش عظیم تر های طایفه به ما گفتند، چون پولی برای پرداخت دیه نداریم، آن ها هم نمی توانند کاری انجام دهند. حتی امام آدینه منطقه حاضر است پا درمیانی کند. اما اوضاع اقتصادی خیلی خراب است. در میان اقوام دهدشت رسم است که عظیم تر ها و آن هایی که ریش و موی سفید نموده اند به خانه قاتل بیایند و چندباری آنجا دور هم جمع شوند تا مقدمات صلح و سازش را فراهم نمایند. اما آن طور که قوام می گوید دست او و خانواده اش آن قدر خالی است که حتی توان پذیرایی ساده از میهمان ها را هم ندارند، چه برسد به پرداخت دیه. به خاطر همین هم تا الان کسی واسطه نشده. خانواده می خواهند هرطوری شده حامد را از چوبه دار دور نمایند: من می دانم که دیگر نمی توانیم به خانه خودمان در دهدشت بازگردیم. مادر و بقیه خانواده هم این را می دانند. با آن کاری که برادر من انجام داده دیگری آبروی برای ما باقی نگذاشته. ما حاضریم تا آخرعمر هر کاری که خانواده مقتول بخواهند انجام دهیم. به دست و پایشان می افتیم. خودم جای پسرشان خدمت شان را می کنم . می دانم که عزیز از دست رفته آن ها دیگر برنمی شود و زندگی آن ها تباه شده است.

این خانواده دراین روز های باقی مانده آرزویی به جز رهایی فرزندشان از طناب دار ندارند. رویایی که شاید به واقعیت تبدیل شود .